مشاوره درمان بیش فعالی | علائم و روش های تشخیص آن

مشاوره درمان بیش فعالی | علائم و روش های تشخیص آن

بیش فعالی به حالتی از فعالیت، حرکت یا بی قراری بیش از حد یا به طور غیرعادی بالا اشاره دارد. اغلب با اختلال بیش فعالی کمبود توجه (ADHD)، یک وضعیت عصبی رشدی که با الگوهای مداوم بیش فعالی، تکانشگری و بی توجهی مشخص می شود، همراه است.

بیش فعالی در کودکان به سطوح بیش از حد فعالیت بدنی و بی قراری اطلاق می شود که فراتر از حد معمول برای سن آنها است. این می تواند به صورت بی قراری مداوم، مشکل در نشستن، صحبت بیش از حد، تکانشگری و مشکل در تمرکز ظاهر شود. بیش فعالی می تواند نشانه ای از شرایط مختلف باشد که اختلال کمبود توجه بیش فعالی (ADHD) شایع ترین آن است. برای تشخیص دقیق و استراتژی های مدیریت مناسب، مشورت با متخصصان مراقبت های بهداشتی مهم است.

در افراد مبتلا به بیش فعالی، مشکل ظاهری در کنترل یا مهار فعالیت حرکتی آنها وجود دارد. آنها ممکن است بی قراری، بی قراری، صحبت بیش از حد، مشکل در نشستن و نیاز دائمی به حرکت نشان دهند. بیش فعالی می تواند هم در کودکان و هم در بزرگسالان ظاهر شود، اما بیشتر در دوران کودکی شناسایی و تشخیص داده می شود.

بیش فعالی می تواند بر جنبه های مختلف زندگی فرد، از جمله عملکرد تحصیلی یا کاری، تعاملات اجتماعی و روابط تأثیر بگذارد. تمرکز، توجه به جزئیات، پیروی از دستورالعمل‌ها یا شرکت در کارهایی که نیاز به تلاش ذهنی مداوم دارند، می‌تواند برای افراد مبتلا به بیش فعالی چالش برانگیز باشد.

توجه به این نکته ضروری است که همه بیش فعالی ها نشان دهنده وجود ADHD نیستند. بیش فعالی همچنین می تواند یک حالت گذرا باشد که تحت تأثیر عواملی مانند سطوح بالای هیجان، استرس، اضطراب یا برخی شرایط پزشکی قرار می گیرد. ارزیابی و تشخیص حرفه ای توسط یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی واجد شرایط یا متخصص سلامت روان برای تعیین علت زمینه ای و ارائه درمان یا حمایت مناسب ضروری است. 

درمان بیش فعالی چیست؟

رویکرد درمانی بیش فعالی معمولاً به علت زمینه ای، شدت علائم و نیازهای فردی بستگی دارد. هنگامی که بیش فعالی با ADHD همراه است، گزینه های درمانی ممکن است شامل ترکیبی از موارد زیر باشد:

1. دارو: داروهای محرک، مانند متیل فنیدات (ریتالین) یا داروهای مبتنی بر آمفتامین (آدرال)، معمولاً برای مدیریت علائم بیش فعالی در ADHD تجویز می شوند. این داروها به تنظیم انتقال دهنده های عصبی در مغز برای بهبود تمرکز، کنترل تکانه و کاهش رفتار بیش فعالی کمک می کنند.
2. رفتار درمانی: تکنیک های رفتار درمانی، مانند درمان شناختی- رفتاری (CBT) یا اصلاح رفتار، می تواند در کمک به افراد مبتلا به بیش فعالی در توسعه راهبردهای مقابله ای و بهبود خودکنترلی موثر باشد. این می تواند شامل آموزش مهارت های سازمانی، تعیین اهداف، بهبود مدیریت زمان، و اجرای پاداش ها و پیامدهای رفتار باشد.
3. آموزش و حمایت والدین: آموزش والدین در مورد ADHD و ارائه راهنمایی در مورد استراتژی های فرزندپروری موثر می تواند مفید باشد. این ممکن است شامل تکنیک های آموزش برای ایجاد روال، ایجاد باشد

علائم بیش فعالی در کودکان کدام اند؟

بیش فعالی با سطوح بیش از حد و اغلب کنترل نشده فعالیت فیزیکی یا ذهنی مشخص می شود. در زمینه اختلال کمبود توجه بیش فعالی (ADHD)، یکی از علائم اصلی است. علائم شایع بیش فعالی می تواند شامل موارد زیر باشد:

• بی قراری یا بی قراری مداوم
• مشکل در نشستن یا ثابت ماندن در زمانی که مورد انتظار است
• صحبت زیاد یا قطع حرف دیگران
• تکانشگری و عمل بدون فکر
• مشکل در انجام فعالیت های بی سر و صدا
• دشواری انتظار برای نوبت

توجه به این نکته ضروری است که وجود این علائم به تنهایی ممکن است نشان دهنده بیش فعالی یا ADHD نباشد. تشخیص مناسب باید توسط یک متخصص مراقبت های بهداشتی واجد شرایط انجام شود.

کم بود توجه چیست؟

عدم توجه، که اغلب به عنوان بی توجهی یا عدم تمرکز از آن یاد می شود، وضعیتی است که با مشکل در جهت دهی و حفظ توجه فرد بر روی یک کار، فعالیت یا اطلاعات خاص مشخص می شود. معمولاً با اختلال کمبود توجه/بیش فعالی (ADHD) همراه است، اما همچنین می تواند به طور مستقل یا به عنوان علامتی از سایر بیماری های زمینه ای رخ دهد.

افرادی که کمبود توجه را تجربه می‌کنند ممکن است در متمرکز ماندن مشکل داشته باشند، به راحتی حواسشان پرت شود یا حوصله شان سر برود، و سازماندهی افکارشان و انجام وظایف را دشوار بدانند. آنها ممکن است اغلب زمان را از دست بدهند، با جزئیات دست و پنجه نرم کنند، اطلاعات یا دستورالعمل های مهم را فراموش کنند، و تمایل به پرش از یک فعالیت به فعالیت دیگر بدون انجام آنها از خود نشان دهند.

مدیریت و بهبود توجه می‌تواند شامل استراتژی‌های مختلفی مانند ایجاد یک محیط ساختاریافته، تقسیم وظایف به مراحل کوچک‌تر و قابل مدیریت، استفاده از یادآورها و زمان‌سنج‌ها، تمرین تکنیک‌های تمرکز حواس و جستجوی مشاوره حرفه‌ای، از جمله مشاوره یا دارو در صورت لزوم باشد. مهم است که به یاد داشته باشید که دامنه توجه همه افراد می تواند نوسان داشته باشد، بنابراین عدم تمرکز گاه به گاه طبیعی است.

علائم کمبود توجه :

اختلال نقص توجه/بیش فعالی (ADHD) یک اختلال عصبی رشدی است که می تواند با علائم مختلفی ظاهر شود. در اینجا برخی از علائم رایج مرتبط با ADHD وجود دارد:

بی توجهی: مشکل در توجه به جزئیات، مرتکب اشتباهات بی دقت، به راحتی حواس پرت شدن، تلاش برای حفظ تمرکز روی کارها، از دست دادن مکرر موارد، و فراموشکار به نظر می رسد.

بیش فعالی: بی قراری مفرط، بی قراری، مشکل در نشستن، نیاز مداوم به حرکت یا فعالیت بدنی و صحبت بیش از حد.

تکانشگری: عمل بدون فکر کردن، قطع حرف دیگران، مشکل در انتظار نوبت و انجام رفتارهای مخاطره آمیز بدون در نظر گرفتن عواقب آن.

توجه به این نکته ضروری است که علائم ADHD می تواند از نظر شدت متفاوت باشد و ممکن است در همه افراد به یک شکل نباشد. برخی از افراد ممکن است در درجه اول علائم بی توجهی را نشان دهند (که قبلا به عنوان اختلال کمبود توجه یا ADD شناخته می شد)، در حالی که برخی دیگر ممکن است در درجه اول علائم بیش فعالی- تکانشگری را نشان دهند. علاوه بر این، ADHD می تواند تأثیر قابل توجهی بر جنبه های مختلف زندگی از جمله عملکرد تحصیلی، بهره وری کاری، روابط و رفاه کلی داشته باشد.

اگر مشکوک هستید که شما یا کسی که می شناسید ممکن است ADHD داشته باشد، مهم است که با یک متخصص مراقبت های بهداشتی یا یک ارائه دهنده سلامت روان واجد شرایط برای ارزیابی و تشخیص مناسب مشورت کنید.